🦏 Jedz I Biegaj Przepisy

smażone potrawy – jedzone zbyt często aż o 41 proc. zwiększają ryzyko udaru mózgu, poza tym sprzyjają otyłości i chorobom serca, słodycze – nie dość, że cukier uzależnia, to jeszcze powoduje stłuszczenie wątroby, cukrzycę i poważne choroby układu krążenia. Niezdrowe jedzenie to nie tylko przepis na nadwagę czy

Jedz i biegajPublished on Nov 5, 2012Jedz i biegaj jest pełne niezwykłych opowieści o wytrzymałości i współzawodnictwie, naukowych ciekawostek i praktycznych porad – w tym wielu przepisów...

1 BYĆ KIMŚBadwater Ultramarathon, 2005 rokJeśli chcesz z tego wyjść, przetrwaj to.– ROBERT FROSTMÓZG MI PŁONĄŁ. Ciało palił żywy ogień. Dolina Śmierci położyła mnie na patelni i postanowiła usmażyć. Chłopcy z mojej ekipy kazali mi wstawać, mówili, że dam radę i że oni wiedzą, że dam radę. Ale ja ich prawie nie słyszałem, bo byłem zajęty wymiotowaniem, a potem przyglądaniem się, jak w kręgu światła, rzucanym przez czołówkę, mokra struga wyparowuje równie szybko, jak chlusnęła na gorącą nawierzchnię. Do północy brakowało godziny. Temperatura wynosiła czterdzieści wysysających duszę, spalających na popiół stopni Celsjusza. A przecież to miał być mój czas. To był ten etap wyścigu, kiedy zwykle wybijałem się, odnalazłszy w sobie nietknięte zasoby silnej woli, której brakowało innym, i kiedy odkrywałem w sobie moc, pozwalającą mi na pokonywanie takich odległości i bieganie z taką prędkością, o jakiej innym się nie śniło. Dziś, wytapiając się na drodze, byłem w stanie przywołać jedynie wspomnienie reklamy telewizyjnej z dzieciństwa. Ktoś trzyma między palcami kurze jajo i mówi: „To jest twój mózg”. Następnie te same palce kruszą skorupkę, a gdy jajo wpada na rozgrzaną patelnię i zaczyna skwierczeć, głos mówi: „A to jest twój mózg po narkotykach”. Ujrzałem ten obraz na tle rozprażonego nocnego nieba. Usłyszałem tamten bezcielesny głos. I pomyślałem: „To jest mój mózg po Badwater”.Właśnie przebiegłem ponad sto dwanaście kilometrów tam, gdzie dawniej ludzie umierali, idąc piechotą, a zostało mi do pokonania jeszcze blisko sto pięć. Przypomniałem sobie, że to jest ten punkt wyścigu, w którym powinienem zostawić za sobą wszystkich na tyle nierozsądnych, że przez pierwszą połowę biegu dotrzymywali mi kroku. Mówiąc szczerze, wystartowałem z myślą o pobiciu rekordu trasy i nie martwiłem się o to, czy w ogóle wygram. A teraz – teraz miałem wrażenie, że nawet nie ukończę było tylko jedno: wstać i biec. W życiu zawsze, nieważne, jaki miałem problem, stosowałem to samo rozwiązanie: nie zatrzymywać się! Moje płuca mogły głośno żądać tlenu, mięśnie umierać z wysiłku, a ja i tak wiedziałem, że to rozwiązanie tkwi w umyśle. Zmęczone ścięgna błagały o odpoczynek, ciało domagało się wytchnienia, ale biegłem dalej – dzięki umysłowi. Teraz było inaczej. Gdzie popełniłem błąd?Biegam i uwielbiam to robić. Bieganie w dużym stopniu określa mnie jako człowieka. Ten sport stał się moim powołaniem, obsesją, zbudowałem na nim swoją karierę, był mi niezawodnym i bezlitosnym nauczycielem. Bieganiem radzę sobie z każdym rzecz ujmując, jestem ultramaratończykiem, ścigam się więc w takich zawodach, gdzie trasa biegu wynosi więcej niż czterdzieści dwa kilometry i sto dziewięćdziesiąt pięć metrów (czyli trasa zwykłego maratonu). Generalnie moja kariera biegacza polega na tym, że startuję w biegach o długości przynajmniej pięćdziesięciu mil (a więc ponad osiemdziesięciu kilometrów), najczęściej stu, a nierzadko stu trzydziestu pięciu i stu pięćdziesięciu mil (czyli ponad dwustu czterdziestu jeden kilometrów) – i wygrywam je. Czasem bywa tak, że prowadzę od samego startu aż do mety, innym razem spokojnie trzymam się z tyłu do chwili, gdy poczuję, że czas wrzucić wyższy bieg. Czemu zatem teraz leżałem na poboczu, wymiotowałem i wiedziałem, że nie będę w stanie dalej biec?Pal sześć sukces. Ostrzegano mnie, że ten wyścig, ta stutrzydziestopięciomilowa, czyli ponad dwustusiedemnastokilometrowa wyprawa przez Dolinę Śmierci jest zbyt długa i że mój organizm po ostatnich zawodach – ciężkim, prestiżowym biegu Western States 100, który wygrałem zaledwie dwa tygodnie wcześniej – miał zbyt mało czasu, by się zregenerować. Usłyszałem, że na diecie, którą stosuję – wówczas już od siedmiu lat jadałem wyłącznie pokarm pochodzenia roślinnego – po prostu nie wytrzymam trudu rywalizacji. Nikt nie wspomniał o moim, jak teraz sądziłem, najważniejszym problemie – o tym mianowicie, że zwyczajnie zlekceważyłem ultramaratony prowadzą przez równiny porośnięte dziewiczym lasem, wiją się pośród szemrzących strumyków, przecinają łąki porośnięte dzikimi kwiatami. Jedne niosą biegacza poprzez chłodną jesienną melancholię, inne zaś wolą natchnąć go ożywczą rześkością wczesnej też takie ultramaratony jak ten, który właśnie ściął mnie z nóg. Jego pełna nazwa brzmi Badwater Ultramarathon, ale uczestnicy mówią o nim Badwater 135, a dla wielu znany jest jako „najtrudniejsze na świecie zawody biegowe”. Nie brałem takiego gadania na poważnie. Uznałem, że w przeszłości pokonywałem trudniejsze trasy i że brałem udział w szybszych, bardziej wycieńczających zawodach. Biegałem w śniegu i deszczu, wygrywałem imprezy w najdalszych zakątkach globu. Wdrapywałem się po osuwających się kamieniach, docierałem na szczyty, wznoszące się na wysokość ponad czterech kilometrów. Grałem w klasy na śliskich głazach, przeprawiałem się przez lodowate strumienie. Niestraszne mi były szlaki, na których nawet jelenie potykały się i Badwater wiódł przez Dolinę Śmierci i odbywał się akurat o najgorętszej porze roku. I owszem, według krążącej legendy był taki rok, że kiedy pewna firma obuwnicza zafundowała wszystkim uczestnikom biegu swoje produkty, podeszwy wielu par butów ponoć dosłownie stopiły się na rozgrzanej to przecież tylko taka bajeczka, prawda? Tymczasem rozpalona słońcem trasa Badwater rzeczywiście wręcz skwierczała pod stopami, a w dodatku bieg był dłuższy niż zawody, w których zwykle się ścigam; jego okrucieństwo przechodziło wszelkie pojęcie. Byłem przyzwyczajony do współzawodnictwa i do biegania w trudnym terenie i w surowym klimacie. Inne ultramaratony nie tylko wzbudzają szacunek, ale też napawają strachem. A Badwater? Prawda wygląda tak, że większość najznakomitszych i najbardziej znanych ultramaratończyków nigdy nie brała w nim udziału. Tak, nazwa „Dolina Śmierci” brzmi złowieszczo, dosłownie zabójczo, ale przecież dla najlepszych ultramaratończyków krążące tu i ówdzie opowieści o niebezpieczeństwie i śmierci to nic nowego. Biegacze lubią tego rodzaju historie, ale nie rozwodzą się nad nimi. Nie nie tak, że się nie przygotowałem – gdybyś w tym, co robię, stawał na starcie nieprzygotowany, to jakbyś sam się okaleczał. Kupiłem gigantycznych rozmiarów opryskiwacz, który miał mnie polewać wodą w równych odstępach czasu. Założyłem specjalne, chroniące przed upałem spodenki i koszulkę, jedno i drugie firmy Brooks. Przez pierwsze sześć godzin wyścigu co godzinę żłopałem półtora litra wody, co odpowiada trzem bidonom rowerzysty. Wszystko to miało chronić moje ciało. Żaden opryskiwacz, nawet największy, nie mógł jednak ochronić mojego umysłu. W przypadku ultramaratończyka nic nie liczy się bardziej niż jego w ultramaratonach wymaga absolutnej pewności siebie, złagodzonej głęboką pokorą. Aby zostać mistrzem, musisz wierzyć, że jesteś w stanie zniszczyć swoją konkurencję. I musisz jednocześnie zrozumieć, że wygrana wiąże się z całkowitym zaangażowaniem, a najmniejsze odwrócenie uwagi, utrata rytmu, jeden źle postawiony krok może skończyć się porażką – lub gorzej. Czyżbym zatem był zbyt pewny siebie, miał za mało pokory?Na początku wyścigu, mniej więcej na dwudziestym siódmym kilometrze, gdy mijałem pewnego żołnierza piechoty morskiej, który kilka chwil wcześniej odpadł z zawodów, ten zasalutował mi, bo znał moją reputację. Inny uczestnik, pewien weteran pustynnych maratonów, pożegnał się z nami na czterdziestym ósmym kilometrze, jak tylko się zorientował, że jego mocz przybrał barwę mocnej kawy. On też mnie znał. Ale cóż, sława i dotychczasowa pewność siebie niewiele mi Mike Sweeney, pięćdziesięcioletni pilot morski i skoczek do wody, który w ramach treningów przygotowujących do skoków z trampoliny uderzał się w głowę… Deptał mu po piętach Ferg Hawke, czterdziestoośmioletni bagażowy z Kanady, uwielbiający cytować sportowa nazywała mnie „pewniakiem”, ale czy naprawdę tak było? A może byłem zwykłym cieniasem?Każdego z nas nachodzą wątpliwości. W ludzkiej naturze leży zadawanie sobie pytań: Dlaczego pchamy się w niepewne sytuacje? Czemu życie rzuca nam kłody pod nogi? Jedynie najświętsi pośród nas i ci, którzy karmią się złudzeniami, przyjmują każdy ból jak wyzwanie, a stratę postrzegają w kategoriach gorzkiego daru od losu. Mam tę świadomość. Wiem, że wybrałem sport najeżony długimi okresami bólu i że należę do niewielkiej, eklektycznej, damsko-męskiej społeczności, gdzie miarą czyjejś pozycji w grupie jest jego zdolność przetrwania. Dla mnie i moich kolegów ultramaratończyków halucynacje i wymioty są jak ślady po trawie na stroju zawodnika Małej Ligi Baseballowej. Otarcia, czarne paznokcie u nóg, odwodnienie – oto rytuał przejścia dla tych z nas, którzy ścigają się na ponad osiemdziesiąt, sto sześćdziesiąt i więcej kilometrów. Maraton to tylko łagodny wstęp, czas na myślenie o tym i owym. Ultramaratończykom często robią się takie pęcherze, że aby skrócić cierpienie, zawodnicy muszą zrywać paznokcie u nóg. Pewien zawodnik zadbał o to jeszcze przez wyścigiem i usunął je sobie chirurgicznie, tak na wszelki wypadek, żeby nie musieć się potem martwić. Na skurcze nawet nie warto zwracać uwagi. O ile gdzieś w pobliżu nie uderzy piorun, tak że aż staną ci włosy na głowie i rękach, pozostaje ci jedynie podziwiać krajobraz. Zawroty głowy, związane z chorobą wysokościową, są tak powszechne jak pot na skroni biegacza i zasługują na tyle samo uwagi z jego strony (przemilczmy pewne zawody w Kolorado i śmierć jednego z biegaczy wywołaną tętniakiem mózgu). Ból się lekceważy, przyjmuje z dobrodziejstwem inwentarza albo, jak niektórzy, neutralizuje ibuprofenem, co bywa ryzykowne. W połączeniu z obfitym poceniem się organizmu zbyt duża dawka ibuprofenu może bowiem doprowadzić do niewydolności nerek, co zwykle objawia się trupią bladością, po wystąpieniu której śmigłowiec zabiera cię do najbliższego szpitala, o ile masz szczęście. Jak kiedyś powiedział mój kolega ultramaratończyk, w cywilu lekarz: „Nie każdy ból jest istotny”.Ultramaratończycy ruszają w trasę ze wschodem słońca, biegną, gdy ono zachodzi, gdy wschodzi księżyc, gdy znów wstaje słońce i ponownie na niebie pojawia się księżyc. Czasem potykamy się z wycieńczenia i zwijamy z bólu, a innym razem zupełnie bez wysiłku płyniemy po kamienistych szlakach i atakujemy tysiącmetrowe zbocze, nabrawszy nie wiadomo skąd sił i energii. Biegniemy posiniaczeni i podrapani. Zasada jest prosta i surowa: biegnij, aż już nie będziesz mógł. A potem pobiegnij jeszcze trochę. Znajdź nowe źródło energii i woli. I biegnij jeszcze innych sportach bywa, że stosuje się środki ostrożności, ale w ultramaratonie nawet ryzyko utraty życia wlicza się w koszty. Trasa większości ultramaratonów jest usiana punktami medycznymi, gdzie biegaczom mierzy się czas, czasem się ich waży, wydaje się im przekąski, zapewnia schronienie przed słońcem i opiekę medyczną. Większość wyścigów dopuszcza udział pacerów 1, czyli tzw. zajęcy, pozwalając im towarzyszyć biegaczom na końcowych odcinkach trasy (nie noszą uczestnikom wody i pożywienia, ich zadaniem jest służyć radą i pilnować, by zawodnicy się nie pogubili). Ultramaratończycy przeważnie mogą zabrać na wyścig całą ekipę, kobiety i mężczyzn, dbających o dostarczanie im wody, jedzenia, informacji o przeciwnikach i zagrzewających do walki, kiedy zawodników już tylko chwile dzielą od upadnięcia na wszystkie tego rodzaju biegi odbywają się w sposób ciągły, co oznacza, że w żadnym momencie zegar się nie zatrzymuje, a zawodnicy nie schodzą ze szlaku i nie idą wtrząchnąć wielkiego talerza makaronu, a potem zasłużenie spokojnie przespać całą noc – jak na przykład uczestnicy kolarskiego Tour de France. Ciągłość to część wyzwania i uroku całej imprezy. Tam, gdzie większość ludzi się zatrzymuje, ty biegniesz dalej. Inni odpoczywają, ty robisz na tym polegał mój problem: to inni zatrzymywali się na odpoczynek, ja – nie. Ale tym razem to jednak byłem ja. Po prostu nie byłem w stanie biec mój kumpel i członek ekipy, powtarzał, że dam radę. Wiedział, że dam radę. Mylił się. Gdzie popełniłem błąd? Chodziło o trening i zbyt krótki czas na regenerację sił? Albo może o napięty grafik wyścigów? Czyżbym podszedł do zawodów ze złym nastawieniem? A jedzenie – może to przez jedzenie? Czy aby nie za dużo myślę?Podczas ultramaratonu masz mnóstwo czasu na myślenie, oczywiście o ile nie wypatrujesz pum, nie unikasz stromych zboczy i nie gadasz ze szczerzącymi się do ciebie głazami i bełkoczącymi drzewami (których twój umysł uparcie nie chce uznać za zwidy). Jeśli się zatrzymasz, jeśli się wycofasz, masz jeszcze więcej czasu na zastanawianie. Ale może właśnie chciałem się zatrzymać. Może właśnie miałem tak zalec na plecach pośrodku pustyni i odpowiedzieć sobie na pytanie: po kiego właściwie biegam w palenisku rozgrzanego pieca? Czemu poddaję się takiej torturze?Zacząłem biegać z powodów, które dopiero teraz do mnie docierały. Jako dziecko dla zabawy biegałem po lasach i wokół domu. Jako nastolatek biegałem po to, żeby być w dobrej formie. Później biegałem, by odnaleźć spokój. Nie przestałem tego robić, ponieważ przekonałem się, że kiedy już zacznie się coś robić, nie należy z tego rezygnować – w życiu, jak w ultramaratonie, należy przeć do przodu. W końcu zdałem sobie sprawę, że biegam, bo stałem się biegaczem; uprawianie tego sportu dawało mi fizyczną rozkosz, pozwalało unikać chorób i niedostatku, pozbawiało uporczywego niepokoju o codzienną egzystencję. Biegałem, bo nauczyłem się miłości do innych biegaczy. Biegałem, bo uwielbiałem wyzwania i dlatego, że nie ma lepszego uczucia jak to, kiedy przekraczasz linię mety albo kończysz trudny trening. Biegałem, bo jako utytułowany biegacz mogłem opowiadać innym o zaletach zdrowego życia, codziennego ruchu, pokonywania trudności i świadomego odżywiania się, dzielić się spostrzeżeniem, że nie ma znaczenia, ile zarabiasz i gdzie mieszkasz, bo liczy się to, jak żyjesz. Biegałem, bo pokonywanie trudów ultramaratonu uświadamiało mi, że w życiu też umiem rozwiązać każdy problem i że sednem życia jest radzenie sobie z zatem mogłem zrezygnować, jednocześnie nie będąc przegranym?– Już dawałeś sobie radę – powiedział Rick. – I tym razem twój optymizm, Rick. I doceniam jego innym czasie, w inną letnią noc, w innym wyścigu podziwiałbym zapewne gwiazdy błyszczące na aksamitnym, czarnym niebie. Obracałbym głowę, żeby popatrzeć na zaśnieżone szczyty Sierra Nevada, majaczące niczym posępni strażnicy na dalekim krańcu pozornie nieskończonej pustyni, i widziałbym ich majestat, a nie własną przeklętą porażkę. Ruszyłbym ku mrocznym, masywnym wzniesieniom, aż powitałyby mnie z otwartymi rękami.– Mój żołądek – jęczałem. – Mój zasugerowała, że może powinienem położyć się w wyglądającym jak trumna, wypełnionym lodem pojemniku; taszczyli go ze sobą, żebym w razie potrzeby mógł zbić temperaturę ciała. Już próbowałem. Rick powiedział, żebym leżąc, podniósł nogi w górę – może dzięki temu poczuję się lepiej. Stwierdził, że powinienem zrobić to na uboczu, z daleka od drogi, tak żeby pozostałe ekipy mnie nie widziały, bo wieściami o moim stanie tylko zdopingują swoich biegaczy. Czy on nie rozumie, że inni wcale nie potrzebują dodatkowej zachęty? Ten tu sławny gość już nie się było naprawdę przyjemne. To wcale nie taki wstyd, jak mi się wydawało. Przynajmniej mogłem się zastanowić nad swoją nieposkromioną grał w filmie, w tej chwili zamknąłbym oczy i usłyszał słaby, stłumiony głos mojej obłożnie chorej matki. Powiedziałaby, że mnie kocha i wie, że jestem w stanie zrobić wszystko, czego zapragnę, a ja oblałbym się rumieńcem. Później dotarłby do mnie władczy ton mojego ojca: „Czasem po prostu trzeba!”. Wsparłbym się na łokciach, zamknął oczy i wyobraził sobie dzieciaki z middle school wołające za mną: „Mikrus! Mikrus!”, a potem zamieniłyby się w tych, którzy na początku mojej kariery podawali w wątpliwość moje zdolności, twierdzili, że nie warto się mną przejmować, bo potrafię biegać tylko po płaskim terenie. W tym filmie podźwignąłbym się na kolana i raptem przypomniałbym sobie, kim jestem – biegaczem! – i podniósłbym się, stanął wyprostowany i zaczął iść powoli, a potem sprężystym krokiem ruszyłbym prosto w gęstą, pustynną noc, w ślad za dwoma wyprzedzającymi mnie, zaprawionymi w boju weteranami, ścigając ich tak, jak wilk ściga skazaną na śmierć jeszcze zwymiotować, ale skończyło się na suchym zrywie, okrutnym spazmie, zwykle towarzyszącym próbom opróżnienia pustego i przyjaciele kazali mi zamknąć oczy i odprężyć się. Zamiast tego wlepiłem spojrzenie w gwiazdy. Pustynia zniknęła, a wraz z nią wszyscy dokoła. Zwężenie pola widzenia to jeden z objawów odwodnienia i oznaka tracenia przytomności. Czy właśnie to mnie czeka? Miałem wrażenie, jakbym przez wąski tunel patrzył na nieskończone, rozgwieżdżone mi wodę i kazali pić małymi łykami, ale nie byłem w stanie. Pomyślałem: „Nic z tego nie będzie”, a za chwilę usłyszałem własny głos:– Nic z tego nie było wszystko jedno. Oto jeszcze jedna przyjemność biegania w ultramaratonach: kompletna, kojąca obojętność nieba i ziemi. Popełniłem błąd – i co? Żadna katastrofa, konstelacje nie będą o mnie plotkowały. Może tego mi trzeba, by poradzić sobie z upokorzeniem. Może jak się wycofam i uznam się za pokonanego, wstąpi we mnie nowy duch. Może rezygnacja z wyścigu w gruncie rzeczy wyjdzie mi na tylko umiał zmusić się do tego, by w to należało uwierzyć trenerom i lekarzom głoszącym, że sportowcy powinni jeść posiłki bogate w białko zwierzęce? Czy należało mniej trenować? Uważałem się za niepokonanego. Zamknąłem mnie zakonnice, a wychowywała matka skropiona święconą wodą z Lourdes w nadziei, że to pomoże jej wstać z wózka inwalidzkiego. Tymczasem teraz to ja nie byłem w stanie się zawsze byłem najszybszym biegaczem, za to zawsze uważałem się za jednego z najwytrzymalszych. Niewykluczone, że najtrudniejsze dla mnie okazało się zaakceptowanie własnych ograniczeń. Być może leżenie na poboczu było oznaką siły, a nie słabości. Może pogodzenie się z własnymi ograniczeniami oznaczało, że czas przestać być biegaczem, a zacząć być kimś innym. Tylko kim? Jeśli nie byłem biegaczem, to kim?Raz jeszcze spojrzałem w gwiazdy. Nie miały na ten temat żadnego usłyszałem głos, stary, znajomy głos, nadbiegający z pustyni:– Nie wygrasz tego zasranego wyścigu, jeśli będziesz tak leżał. Dawaj, Jurker 2, rusz dupę!Dusty, stary kumplu. Uśmiechnąłem się. Prawie zawsze wywoływał u mnie uśmiech, nawet jeśli wszyscy dokoła się krzywili.– Rusz dupę! – wrzasnął Dusty. No, ale nie mogłem, nie chciałem. – Sweeney biegnie, choć umiera. Dopadniesz tego gościa. Razem go dopadniemy!Popatrzyłem na kumpla. Czy naprawdę nie widzi, że nikogo już nie dopadnę?Kucnął, nachylił się, aż jego twarz znalazła się centymetr od mojej. Spojrzał mi prosto w oczy.– Chcesz być kimś, Jurker? Chcesz być kimś?Kulki ryżowe ( onigiri)Po raz pierwszy spotkałem się ztymi zawiniętymi wwodorosty ryżowymi paczuszkami, kiedy poprosiłem pewnego japońskiego biegacza, żeby mi pokazał, co ma wswojej torbie do biegania. To był dobry pomysł. Biały ryż doskonale chłodzi organizm, zwłaszcza wmiejscach owysokiej temperaturze, na przykład wDolinie Śmierci. Biały ryż to bomba węglowodanowa, nie jest za słodki, za to miękki ilekkostrawny. WJaponii kulki ryżowe, będące bogatym źródłem elektrolitów isoli (dzięki wodorostom), zawsze cieszyły się popularnością isłużyły jako poręczna, orzeźwiająca przekąska. Dziś można je kupić wzwykłych sklepach spożywczych wcałej Azji. Jeśli wolisz wersję bez soi, zamień pastę miso na marynowany imbir lub pastę umeboshi (morele marynowane wsoli).2 szklanki ryżu na sushi4 szklanki wody2 łyżeczki miso3–4 arkusze wodorostów noriUgotuj ryż w wodzie w zwykłym garnku lub w urządzeniu do gotowania ryżu. Odstaw do przestygnięcia. Do niedużej miski wlej wodę i zamocz w niej dłonie po to, żeby ryż się do nich nie kleił. Z jednej czwartej szklanki ryżu dłońmi uformuj trójkąt. Jedną czwartą łyżeczki pasty miso równo posmaruj ryżowy trójkąt z jednej strony. Przykryj trójkąt drugim, również zrobionym z jednej czwartej szklanki ryżu. Złóż całość w jeden trójkąt, pilnując, żeby ze środka nie wypływała pasta. Złóż arkusze wodorostów na pół i rozerwij. Połową arkusza nori owiń ryżowy trójkąt tak, aby całkiem zasłonić ryż. W taki sam sposób przygotuj pozostałe na 8 porcji1 Pacer, pacemaker – w Polsce zwany zającem: osoba prowadząca bieg, narzucająca tempo. Osobisty pacemaker to rozwiązanie charakterystyczne dla zawodów amerykańskich. W Europie ta forma pomocy jest zwykle zabroniona ( przyp. red.).2 Przezwisko autora – Jurker – pochodzi prawdopodobnie od połączenia słów: jerk off (pot.: opieprzać się) z nazwiskiem autora ( przyp. tłum.).RECENZJE:Czy można przebiec ponad 266 km w ciągu doby? Czy można bić rekord za rekordem? Czy można zmierzyć się z legendarnymi, najlepszymi długodystansowcami świata z plemienia Tarahumara? Można. Ale czy można zrobić to wszystko, będąc jednocześnie weganinem? Można. Pamiętam, jak kiedyś pewna specjalistka z zakresu żywienia oceniała moją dietę i z dezaprobatą kręciła głową, słysząc, że biegam maratony i nie jem mięsa. Ciekawe, co by powiedziała, gdyby przyszedł do niej Scott Jurek? Wychował się w tradycyjnej rodzinie, gdzie na stole królowały mięso i ziemniaki. Dziś jest słynnym wegańskim musisz być biegaczem, żeby przeczytać tę książkę. Możesz po prostu chcieć poznać niezwykłą historię niesamowitego człowieka. Albo mieć ochotę na dobry wegański przepis. No to jak? Gotowi? Do biegu… START! Beata Sadowska, dziennikarkaMyślę, że to obowiązkowa pozycja dla każdego biegacza, który zastanawia się nad tym, dokąd doprowadzi go jego pasja, i ile jest gotów dla niej poświęcić. Pochłonąłem ją w trzy dni i mam zamiar do niej wracać. To najlepsza biegowa książka od ładnych paru Dołęgowski – ultramaratończyk, zastępca redaktora naczelnego miesięcznika „Bieganie”Ta książka to danie niesamowite. Daje motywację, siłę i mądrość do pokonywania kolejnych granic swoich możliwości, i to nie tylko na biegowych ścieżkach. Za pierwszym razem połyka się ją w całości, a potem delektuje smakiem każdej strony z Dudziński, redaktor naczelny „Runner’s World”Jak wygląda książka, napisana przez legendarnego ultramaratończyka? Nie tak, jak się można było spodziewać. Nie ma tu sztampowych opisów biegów na 100 mil, pokonywania kryzysów na setnym kilometrze i triumfalnego wbiegania na metę. Nie ma biegowego ultrabanału. Jest za to historia dojrzewania do wysiłków ultra. Scott Jurek, pilny uczeń, dobry dzieciak, ale czasem dla niektórych „głupi Polaczek”, kocha sport, chociaż wciąż inni są od niego lepsi. Ale ma tyle uporu, tyle samozaparcia, tyle siły woli, żeby samemu stać się najlepszym – i to w dyscyplinie, która wymaga niezwykłej wręcz wytrwałości. Ta książka na pewno inspiruje do rozmyślań o bieganiu. I to nie przez teoretyczny wykład, ale przez porywającą opowieść, wziętą z życia prawdziwego arcymistrza w tej Staszewski, „Gazeta Wyborcza”, Kancelaria Sportowa StaszewscyCóż za dokonanie! – mówię zarówno o życiu Scotta Jurka, jak i o tej, jedynej w swoim rodzaju książce. Jurek wciąż podejmuje niewiarygodne wyzwania. Jak mu się to udaje? Zrozumiałem jego tajemnicę dzięki tej zapierającej dech w piersiach, bardzo osobistej opowieści. Ten człowiek jest kimś absolutnie niezwykłym i niepowtarzalnym – tak jak jego McDougall, autor Urodzonych biegaczyO AUTORACH:Scott Jurek to znany na całym świecie ultramaratończyk. Biega na dystansach 100, 200 i więcej mil, będąc… weganinem. Jest bohaterem wielu książek ( Urodzeni biegacze, Galaktyka, 2010), reportaży telewizyjnych ( w CNN) i artykułów w największych amerykańskich dziennikach, takich jak „New York Times” czy „Wall Street Journal”. Jurek słynie też ze swojego proekologicznego stylu życia. Jako świetny fizjoterapeuta, trener, a także kucharz prowadzi wykłady, prelekcje i spotkania motywacyjne organizowane przez wiele firm i rozmaitych stowarzyszeń, jak choćby Microsoft czy Starbucks. Scott Jurek mieszka w Boulder, w stanie Kolorado. Więcej informacji na temat tego niezwykłego biegacza można znaleźć na jego stronie internetowej: Friedman to dziennikarz i pisarz, a także autor i współautor książek z zakresu sportu, ekologii i przyrody. Jego teksty wielokrotnie ukazywały się w „Runner’s World”, „The New York Times” i „The Washington Post”.

Informacje o Jak biegać zdrowo+Jedz i biegaj+Jak zacząć FITNESS - 5170863999 w archiwum Allegro. Data zakończenia 2018-07-23 - cena 124,70 zł

Szukany produkt jest niedostępny - może podobny produkt? Opis Dane szczegółowe Recenzje Dostawa i Płatność Produkty autora Opis Od niemal dwóch dekad Scott Jurek jest najważniejszą postacią i gwiazdą biegów ultramaratońskich. To niezwykle trudna, ale wciąż zyskująca na znaczeniu dyscyplina sportu. W 1999 roku będąc właściwie nikomu nieznanym biegaczem, Scott Jurek niespodziewanie wysunął się na prowadzenie w Western States Endurance Run ? słynnym stumilowym (a więc ponad stusześćdziesięciokilometrowym!) wyścigu szlakiem z czasów gorączki złota przez kalifornijskie góry Sierra Nevada. Jurek wygrał go siedem razy z rzędu, ustanawiając również nowy rekord tej trasy. Dwukrotnie zwyciężył w Badwater Ultramarathon, a więc w biegu na ponad dwieście siedemnaście kilometrów przez Dolinę Śmierci. Ustanowił rekord Stanów Zjednoczonych w dwudziestoczterogodzinnym wyścigu, przebiegając w tym czasie dwieście sześćdziesiąt sześć i sześć dziesiątych kilometra, czyli sześć i pół maratonu! Znalazł się w grupie najlepszych biegaczy, którzy w Meksyku wzięli udział w wyścigu z udziałem Indian Tarahumara, znanym z bestsellerowej książki Urodzeni biegacze. Te osiągnięcia należą do absolutnie wyjątkowych, a niezwykłości dodaje im fakt, że Jurek dokonał ich, jedząc wyłącznie produkty pochodzenia roślinnego. W Jedz i biegaj Scott Jurek szczerze opowiada o swoim życiu weganina i o karierze wybitnego sportowca. Jego historia może być natchnieniem dla biegaczy na każdym poziomie zaawansowania, pokazuje bowiem, jak silna potrafi być ludzka wola. To inspirująca opowieść o dzieciństwie Jurka, początkach biegania (z którym nie zaprzyjaźnił się od razu) i o powolnej przemianie w weganina i ultramaratończyka błyskotliwie wygrywającego zawody rozgrywane na całym świecie. Ta historia obala stereotypowe poglądy na temat tego, co powinien jeść sportowiec, myślący o dobrych wynikach! Jedz i biegaj jest pełne niezwykłych opowieści o wytrzymałości i współzawodnictwie, naukowych ciekawostek i praktycznych porad ? w tym wielu przepisów na ulubione dania autora. Ta książka zainspiruje do działania każdego, kto po nią sięgnie: do pierwszego biegu, poszerzenia horyzontów żywieniowych albo wręcz do poznania granic własnych możliwości. Dane szczegółowe Identyfikator produktu 340801 Tytuł Jedz i biegaj Autor Scott Jurek Liczba stron 264 Rok wydania 2014 Wymiary produktu [mm] 240 x 158 x 21 Okładka okładka miękka Waga Produktu [kg] Nasza cena 34,90 zł Recenzje Marek L. Książka łamie panujący stereotyp biegowej diety, opartej na glutenowych węglowodanach oraz białkach pochodzenia zwierzęcego. Kilka ciekawych przepisów, kilka ogólnych porad. Dostawa czas dostawy koszt za pobraniem InPost Paczkomaty 24/7 2. sierpnia, wt. — 3. sierpnia, śr. 11,99 zł bezpłatna dostawa od 249,00 zł Orlen Paczka 6,99 zł bezpłatna dostawa od 249,00 zł DPD - Odbiór w Punkcie 9,99 zł bezpłatna dostawa od 249,00 zł Kurier DPD 11,99 zł bezpłatna dostawa od 299,00 zł Kurier InPost 14,99 zł bezpłatna dostawa od 299,00 zł Poczta Polska 9,99 zł bezpłatna dostawa od 299,00 zł Poczta Polska - Odbiór w Punkcie 7,99 zł bezpłatna dostawa od 249,00 zł Odbiór osobisty w Bielsku-Białej Produkty od Autora: Bestsellery To jest chemia 1. Chemia ogólna i nieorganiczna. Podręcznik dla liceum ogólnokształcącego i technikum. Zakres podstawowy Kocham Czytać. Seria logopedyczna. Pakiet 18 zeszytów Pucio na wsi. Ćwiczenia rozumienia i mówienia dla dzieci. Uczę się mówić Upadek Mrocznego Rycerza. Batman Knightfall. Tom 2 Pakiet: Strefa przedszkolaka. Poziom B+ Sześciolatek Kajko i Kokosz. Złota Kolekcja. Tom 4 Polecane Sport, forma fizyczna Małżeńska gra IQ Circuit (PL) Smart Games BIKE FIT. Unikaj bólu i kontuzji oraz poprawiaj wyniki optymalizując pozycję na rowerze Anatomia hatha jogi Bądź sprawny jak lampart. Jak pozbyć się bólu, uniknąć kontuzji i zwiększyć sprawność Cyklopedia. Wszystko, co musisz wiedzieć o jeździe rowerem

. 498 463 218 82 274 167 65 308

jedz i biegaj przepisy